Sensopsycho

                                                                                                                            (Source: Getty Images) Prze d ciemnością, duchami, obcymi, pająkami i wieloma innymi Niezaprzeczalnie są dzieci mniej lub bardziej lękliwe. Bywają i nieustraszone, które pakują się w nieustanne niebezpieczeństwo, bo uczucie strachu jest im prawie obce. Ale co zrobić gdy dziecko sygnalizuje wprost lub nie, że się boi? Jak pomóc oswoić dziecięce lęki? Jak wygonić potwory spod łóżka a strach przed porażką schować głęboko do szuflady? O tym dzisiejszy post. Nie strach się bać Strach sam w sobie jako emocja jest nam niesamowicie potrzebny. Ewolucyjnie emocja ta sygnalizowała nam, że zbliża się niebezpieczeństwo a naszym zadaniem jest schronić się, uciekać bądź zmobilizować do walki. Uczucie strachu chroni zatem przed zrobieniem sobie krzywdy i o ile strach jest uzasadniony nie jest niczym "nienormalnym." Czasem jednak dzieje się tak, że boimy się rzeczy czy s

Mamy go, kolejny 1 września, kolejny początek roku szkolnego. Dla jednych pierwszy, dla innych kolejny. Jedno jest pewne jeśli jesteś rodzicem z memów to z radości, że dzieci wreszcie poszły do placówek a ty sobie na spokojnie wypijesz kawę skaczesz do góry i te moje kilka zdań nie będzie ci potrzebne. Jeśli jednak, a tych z nas zakładam jest więcej nowy rok szkolny oznacza dla ciebie powrót albo co najmniej przyspieszenie codziennej gonitwy to lektura będzie w sam raz. W wakacje czas jednak płynie nieco inaczej. Nawet jeśli musisz codziennie wstać rano do pracy to szykujesz tylko siebie i wychodzisz a dzieci są albo na tyle duże, że spokojnie śpią sobie do południa i korzystają z uroków lata albo są na obozach/koloniach/u dziadków (niepotrzebne skreślić;). Poranki są zazwyczaj spokojniejsze. Korki mniejsze, bo jednak do szkoły nikt dzieci nie odwozi, połowa dorosłych na urlopach poza miastem. Po pracy nie musisz nikogo zawozić na dodatkowe zajęcia ani pomagać w lekcjach. Łatwiej jakoś

Zmiany i czego się po nich spodziewać Kiedy pod koniec sierpnia wyjeżdżaliśmy do Rumunii zupełnie nie wiedzieliśmy czego oczekiwać. Niepewność dodatkowo potęgował fakt pandemii, która niby przycichła ale nikt do końca nie wiedział na jak długo. Jak się okazało nie na długo niestety. Po naszej pierwszej krótkiej wizycie uczucia mieliśmy mieszane, wszak widzieliśmy tylko Bukareszt, który jak to mówią albo się kocha albo nienawidzi. Piękny nie jest, choć skrywa urokliwe miejsca. Co nas pozytywnie zaskoczyło to to, że w Bukareszcie bez najmniejszego problemu w zasadzie wszędzie da się porozumieć w języku angielskim. Tyczy się to i młodszego i starszego pokolenia a nawet większości dzieci. Oczywiście to nie tak, że jest to ich drugi język jednak w podstawowych kwestiach idzie się dogadać wszędzie, w sklepie, u fryzjera, z kurierem czy z zagajającą cię starszą panią w parku. O tym ostatnim przekonaliśmy się odkąd mamy psa - rodowite rumuńskie szczenię i często jesteśmy pytani o jego wiek.  D

  2 kwietnia obchodzimy Światowy Dzień Świadomości Autyzmu.  Z racji wieloletniej pracy z dziećmi ze spektrum temat jest mi szczególnie bliski. Pracując w przedszkolu terapeutycznym spotkałam na swojej drodze wiele wspaniałych dzieci. Jako diagnosta wielokrotnie byłam jedną z pierwszych osób, które komunikowały rodzicom, że ich syn lub córka ma autyzm lub Zespół Aspergera. Różne były reakcje od płaczu i przerażenia poprzez masę pytań co dalej i jak można mu pomóc, po uczucie ulgi, że wreszcie wiadomo dlaczego dziecko zachowuje się inaczej niż rówieśnicy. Każda z tych reakcji była na miejscu i musiała zostać zaopiekowana tak jak zaopiekowane powinno być samo dziecko. I przez zaopiekowane nie mam na myśli "naprawione" i nauczone jak być neurotypowym. Choć i takie oczekiwania się zdarzały. Nie... Przez zaopiekowane rozumiem zrozumienie go, jego potrzeb, specyficznych trudności ale i dostrzeżenie ogromu możliwości jakie ma i jego potencjału.  Z okazji Światowego Dnia Świadomości

  Plastyczność mózgu, inaczej neuroplastyczność to cudowna właściwość. Niby miałam pełną świadomość jej istnienia i na niej opierałam się w pracy z moimi małymi podopiecznymi jednak wczoraj po raz kolejny uderzyła mnie jej siła i stała się inspiracją do tego posta. Neuroplastyczność a nauka języków obcych Kolejny poniedziałek, dzień jak co dzień. Pojechałam po dzieci do szkoły (jak wspominałam na początku od września chodzą do anglojęzycznej szkoły międzynarodowej), gdzie z wielkim uśmiechem zagadnął mnie nauczyciel EAL (English as a Foreign Language) i zakomunikował, że moja starsza latorośl nie potrzebuje już jego wsparcia i dodatkowych lekcji angielskiego. W ciągu pół roku nauki w brytyjskiej szkole młody zrobił tak niesamowity skok językowy, że jestem pod ogromnym wrażeniem i po cichutku w duchu zazdroszczę tego, jak naturalnie dzieciom ta nauka przychodzi. Z poziomu dziecka potrafiącego prowadzić bardzo podstawową rozmowę przeszedł do swobodnej komunikacji w zasadzie we wszystkich

Dziś 23 lutego, Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją a ja wciąż mam w pamięci wczorajsze zdjęcia z sor-u gdzie ratowano dziecko po próbie samobójczej. W tym dniu bardzo bym sobie życzyła żeby wszystkie osoby dotknięte tą chorobą mogły liczyć na adekwatną pomoc. Patrząc na to jak niedofinansowana jest psychiatria w Polsce a psychiatria dziecięca w szczególności myślę, że sporo czasu jeszcze upłynie aż to życzenie się spełni. Jednak każdy powinien mieć możliwość otrzymania wsparcia, wsparcia takiego jakiego potrzebuje i wsparcia na czas...zanim będzie za późno.  Niedostateczne nakłady finansowe i dostępność do psychiatrów i psychologów to jedno, ale świadomość czym jest depresja to  drugie. Więc drugie moje życzenie w tym dniu to aby nikt nie musiał się wstydzić tego, że prosi o pomoc. Aby cierpienie psychiczne nie było bagatelizowane. Aby nikt chorujący na depresję nie usłyszał, że przesadza, inni mają gorzej i żeby wziął się w garść. Bo jak wziąć się w garść kiedy nawet wstanie z łóżka